İki Mezar Arası

Rahmet yağdığında toprağa, nasıl da kokar toprak toprak insanın burnuna. Sanki ruhun buluşmuştur toprakla. Mayan ve hamurun da topraktır, çamurdur, rahmet yağdığında kara toprağa. Tam ilkbahardır; nisan yağmurları yağmaktadır. Uzaktan serinliği gelir yağmurun ve toprak kokulu bir esinti bütün hücrelerini uyandırır, kokladıkça sanki yeniden dirilirsin.  Kuru toprak, çöl çorak olduğunda beklersin Allah'ın rahmetini ve açılsın istersin bereket kapılarını.  Bir çocuk düşünün daha memede annesini kaybetmiş, süt kuzusu yetim olmuş. Babasını kaybetmiş öksüz olmuş. Çocuk büyür; fakat büyüdükçe daha da küçülür, onun bütün istekleri bebekliğinde kalır. Anne sevgisi ve şefkati, baba sevgisi ve merhameti ne büyük lütuftur!.. Zavallıcık her gece bir rüya görür; iki mezar arasında kıvranan bir çocuk gibidir.  Sağa döner annesi, sola döner babası. O bebekliğinden kalan bir ukdedir. O sevgi ve şefkati, sevgi ve merhameti iki mezar arasında ümitle beklemektedir.  Kader bu, ne yapsak boş!.. Ey Allah'ım bize yardıma koş!.. Bize merhamet et, çocuklarımızı yetim ve öksüz bırakma!.. Kalplerimizi yumuşat,  Anne, babalarımızın ve bütün büyüklerimizin değerini bilelim, onları üzmeyelim... Anne kokusu, süt kokusu... Toprak kokusu ölüm kokusu... Sevaplarımız bir yana, günahlarımız ömür tortusu!..

Profösör