Bir cenaze evi düşünün ki; bir odada Kur'an okunur, bir odada tütsü yakılır. Yine aynı cenaze evinde bir odada yemek yenir, diğer odada ağlaşılır ağıt yakılır. Çocuklar yaramazlık yapmaz, suskun ve puskundur; çünkü azrail can alır, acımasızdır. Tavuklar bile gıdaklamaz ve yumurta yapmaz. Azrail bu sanki yukarıdan bakıyordur; bir korku, bir üzüntü ve bir hüzün çökmüştür yüreklere... Aynı çocukluğumda ninemin ölüşü gibi. Sonra avluda yanan bir kazan, ılıtılır su, maşrapa yerine kullanılır bir su kabağı. Çarşaflarla çevrilmiş bir mekan ve bir teneşir. Cenazeyi bekler dört kolu olan bir tabut... Biraz sonra cenazeyi almak için cemaat gelecektir. Arkasından el sallanmaz, su dökülmez. Artık elveda bile diyemeden bu son gidiştir. Bir ün kopar cenazenin ardından; acı acı ağlayışlar, çığrışlar ve diz dövüşler.
Bir gün bizim de kapımız çalınacak, bir gün bize de uğranılacak. Bir gün bizim taşıdığımız bu hüzünü, geride kalanlar da tadacak.
Profösör
8 yorum:
Bir gün bizim kapımız da böyle olay yaşanınca anlayacağız her şeyi o acı herkese düşmeden anlamayacak milletimiz keşke olan bitenleri farkedebilse milletimiz kendi bloguma da beklerim :)
Herkes kendi acısını biliyor ve maalesef 'benim acım seninkinden büyük' diye yarıştırıyor.. Oysa acının azı çoğu olmuyor, acı acıdır kimse bilmiyor.
allah rahmet eylesin
Ölüm tuhaf şey... Gelse bir türlü, gelmese bir türlü insan için. Hüzünlü elbette ama bu kadar korkulması, kötü gözle bakılması da tuhaf geliyor bana. Bir dosta, hayat arkadaşına veya sevdiğimiz herhangi bir kimseye, ne zaman sona ereceğini bilmediğimiz bir veda sadece ve bu kısım elbette hüzün verici. Ama nihayetinde sonu var ve ölüm benim gözümde başka diyarlara yelken açmak. Bu bir yandan da heyecan veriyor. Ben şahsen arkamdan ağlayarak gelinmesinden ziyade, tatlı bir veda hüznüyle, gülümseyerek uğurlanmak isterim. :)
Emre Yildirim @ ölüm ibret.
Yağmur Yağar @ İnsan kendi canıın acıdığı yerde buluyor.
Serhat Ocak@ Ebediyete yolculuk...
Havan Topu @ Allah'ın rahmeti hepimizin üzerine olsun.
Yorum Gönder