Eskiden Beş Çayı Yoktu

Eskiden beş çayı diye bir adet yoktu. Kadınların icadıdır beş çayları, altın günleri.. Bir evde toplanılır, bir araya gelinir, sohbet, muhabbet derken, temsilen bir çelik tencere satıcısının, ürünlerini satmak için kendine has gösterisi başlar. Beş çayı, beş çayı olmaktan çıkmıştır artık. Şimdi de beş çayında ve altın günlerinde makyaj malzemeleri tanıtılır oldu. Buna karşı bütün kadınlar diyete girdi. Yemeyerek güzel olunacağını düşündüler. Belki de içinde yemek pişirilecek tencerelere  gereksinim kalmadı. Elle tutulur etli, butlu kadın olmak  yerine neredeyse kuru kemik, zayıflık moda haline geldi. Kadınlar duygularının esiri olmak için, ayrıca yemeden içmeden kesilerek diyet bağımlısı oldular. Oysa hayatın sadece yeme içme, güzellik makyaj değil, ulvi duyguları tatmanın bir disiplin olduğunu unuttular, kendi kendilerinin kölesi olmayı tercih eder duruma düştüler.

Biz bunları düşünürken kaburgaları sayılan afrikalı çocuklar neler düşünür. Acaba tokluğun ne olduğunun duygusunu tadabilmişler midir? Çocuklarını bir müddet daha susturmak için çölde çakıl taşı kaynatarak yemek hazırlanıyor iması veren, çocukları açlıktan ve hastalıktan sızlanan annenin yaşadığı ruhsal dünyasını düşünen ve anne adayı kadınlar, insan olduğumuzu sanan bizler ne kadar duyarlıyız hiç bunu düşündük mü acaba!.. Oysa duyarlı insanlar, küçük bir kız çocuğunun elinden kaçan uçan balonunun arkasından duyduğu hüznü ve ağlamaklı halini hissedebilmeli. Kendisinin de çocukluğunda buna benzer anılarını tazeleyerek, kendi içlerinde ve çocukluğunun masumiyetinde sevgiye, şefkate ve merhamete dair, bir vicdan muhasebesi yapabilmeli.

Onun için baştan birey olmak, sadece kendimizi düşünmek olmamalı, Birey olmak kendi kimliğimizde kişiliğimizi geliştirmek olmalı. Birey olmak, bir simitle, bir bardak çayı birlikte paylaşabilmenin erdemini bilmek olmalı.

Profösör