En büyük vatan insanın kendi evidir. Kendi evi kadar kalblerdeki yeridir. Ne acıdır evsiz barksız kalmak. Ne zordur yurdundan sürülmek, vatanından ayrı kalmak!.. Sokakta aç ve bi ilaç yaşamak; parklarda, köprü altlarında, mezarlıklarda barınak aramak. Kimsesiz, yapayalnız güçsüz ve takatsız kalmak.
Biz ki; sıcak yataklarımızda sükun içinde yatıyoruz. Ne yazık ki soframıza konan nimetleri yeriyoruz. Biz ki hayata pembe gözlüklerle bakıyor, bencilliğimizle başbaşa kalıyoruz. Sokakta kalmak nedir, yurdundan apar topar ayrılmanın ne demek olduğunu bilmiyoruz. Arkadaş; bu dünya imtihan dünyası; biz de onlar gibi olabiliriz. Dünya insanlık savaşı veriyorsa eğer; biz bu savaşın neresindeyiz!..
O halde biraz vicdan muhasebesi ve biraz da insaf muhakemesi yapalım. Biraz kendimizi sorgulayalım. Nerede insanlık; nerede adalet, nerede hakkaniyet!.. Ey adalet sabırla seni bekliyoruz!.. Ey kimsesizlerin Kimsesi evsizlere ev, yurtsuzlara yurt ver!.. Ne olur onlara bir gülümseyiver!..
Profösör
1 yorum:
Her kelimesine katılıyorum yazdıklarının.
Yorum Gönder