İncir Zamanı

İncir ağacı  seni severim bilirsin. Çocukluğumda en çok sevdiğim meyvelerin başında gelirsin. Dağda, tepede, ovada, bayırda her yerde yetişir, susuz kalsan da  bize meyveni esirgemessin. 

Yazın kavurucu sıcaklığında   cırcır böcekleri ötmeye başladığında erersin. Bir iki yaş lap koparıp verseler de  gözümüz doymaz, ağaca çıkmak, dallarında dolaşmak, ermiş incirleri bir bir kendi ellerimizle kopartarak yemek isterdik. 

Çocukluk biraz da şımarıklık demekti; "Bir ağaç inciri yedim, hala doyamadım" derdik de Elif nine "Allah doyursun" derdi. Aslında gözümüz de gönlümüz de doyardı. Elif nine yine de "Bir ağaç değil, yemişlik sizindir her zaman yeyin" derdi. Bizim oralarda incir ağacı  dikene ve yetiştirene "Ruhu şad olsun... Orada yiyip bakırı olsun" diye dua edilirdi.

İnciri  gün doğmadan ağacından kopartıp buz gibi yiyeceksin. Aç karınla yiyebildiğin kadar; yemekten çekinmeyeceksin. İnsanın kimyası hemen değişiveriyor. Hele sabah namazını kıldıktan sonra ağaca çıktığında, kuşluk vaktine kadar ağaç üzerinde durabilirsin. Bir nevi ağaç üstünde sabah kahvaltısı yapabilirsin. Ucundan balı akan yaş incirler yenmez mi hiç!.. Ahhhhh bahçemdeki incir ağaçlarım benim; yaz incirim, güz incirim, kış incirim. Sarı lapım, kara lapım... Şeker incirim, fındık incirim; ben size daha ne diyeyim!..

İncir deyip geçmeyeceksin. İncirden pestil yapıp yiyeceksin, pekmez yapıp içeceksin. Ahhh çocukluğum ve gençliğim; o zaman tek başımıza bir ağaç inciri toplar, bir sepet inciri  bir oturuşta yerdik. Şimdi yaşlandık, diyabetliyiz. Nefsimizi köreltmek için sadece bir incirle yetiniriz. Ben incire dayanamam diyenlere tavsiyem, olmayana versin yedirsin. Yemiş kadar olacaktır. Yiyen de yediren de sevabe nail olacaktır.

Profösör