Hayat; yaşamaktır.. Canlılıktır.. Diriliktir. Bütün canlıların neslinin devamıdır. Bu hayat tarifi; çok kolay bir tabir gibi gelebilir insanlara. Önemli olan bizim nasıl yaşadığımızdır. En az balta girmemiş ormanlarda yaşayan çanlılar kadar fıtri bir hayatımız, doğal bir yaşam anlayışımız olması gerekir. Yaşadığımız bu hayatı neye göre değerlendirmeliyiz. Doğruluk, iyilik ve güzellik kavramlarını neye göre ve ne ölçü içerisinde değerlendirmeliyiz ki, yaşantımız, tavrımız ve davranışlarımız doğal olsun ve fıtri bir özellik taşısın! Bütün mesele bunu kavrayabilmekte. Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki insanlık kendi kendine zulüm ediyor. Doğal hayatın dengelerini bozacak şekilde davranıyor. Özgürlüğü kölelik düzeni içinde buluyor. Nefsinin, arzularının, ihtiraslarının esiri oluyor. Kendisiyle yabancılaşabiliyor. Sevgi, şefkat ve merhamet duyguları köreliyor. Ancak kendi ruhunun imparatoru olmak istiyor. Kendi kendine çelişiyor. Ulvi inançlar, ahlak ve adab nedir bilmiyor. Gündelik yaşıyor. Tüketiyor. Aslında böyle düşünüp, böyle yaşamakla kendini tüketiyor. Geleceğini tüketiyor. Soyunu sopunu tüketiyor. İnsanlığını tüketiyor. Evrendeki varlığını ve bütün varlıklar karşısında itibarını tüketiyor.
Hayvanlar ve diğer canlılara gelince, onlar da ilk yaratılıştan bu yana doğal hayatını yaşıyorlar. Onların doğal ve fıtri hayatlarını yaşamakla nesillerini devam ettirmeleri gibi doğal ve fıtri hakları vardır. Oysa biz insanlar onların var oluşlarıyla birlikte bu dünyayı paylaşırken, onlara dürüst davranmadan geleceklerini yok etme tehdidi içinde bulunuyoruz. Oysa onların varlıkları bizim varlığımızla, biz insanların varlığı da onların var olmasıyla eşdeğerdir. Kıyamet koparsa, hepimiz birlikte kıyameti yaşarız. Tsunami olursa hepimiz içinde boğuluruz.. Kendi kendimizin kölesi olmak yerine ancak Allah'a kul olursak, sevgi, şefkat ve merhamet sahibi oluruz. Fıtri ve doğal hayatı ancak öyle yaşayabiliriz.
Profösör
